کوروش یغمایی؛ پدر موسیقی راک ایران - بلاگ پو

همگام با اولین های راک دنیا

کوروش یغمایی جزو اولین هنرمندانی بود که موسیقی راک را در ایران شروع کرد. او در ابتدا یک سری از ملودی ها و ترانه های فولک ایرانی مثل قطعه لیلا لیلا را برای موسیقی راک تنظیم کرد و به انضمام آن آثاری مثل گل یخ یا پاییز را با ترانه سراهای معاصر منتشر کرد.

البته برخی ها می گفتند، لیلا لیلا هم شد موسیقی راک؟! بله این یک موسیقی راک است منتها می توان قبل از آن پیشوندی افزود و گفت موسیقی فولک راک. هم خودش و هم برادرانش، کیومرث و کامران در آن دوران گروه هایی داشتند که عشق و علاقه شان گروه ها و افرادی مثل دیپ پرپل (Deep Purple) و ریچی بلک مور (Ritchie Blackmore) بود و معمولاً آنها را ملاک کار خود قرار می دادند و شاید به نوعی دوست داشتند که دیپ پرپلِ ایران شوند. آن موقع گروه هایی مثل اسکورپیو، کوروش یغمایی، فریدون، فرهاد، اندی و ابی لیتل و... فعالیت می کردند که در بازه های زمانی مختلف، به نوعی بانیان موسیقی راک در ایران محسوب می شدند.

بعد از انقلاب، کوروش یغمایی هم مثل خیلی از هنرمندانی که خود را متعلق به کشور و مردمشان می دانند، در ایران ماند و با اینکه می توانست مهاجرت کند، پای کشورش ایستاد. ولی متأسفانه کشورش به او وفادار نبود. بعد از انقلاب به دلیل معذوریت های موجود، گرایش کوروش بیشتر به سمت موسیقی پاپ رفت تا آثارش بتوانند مجوز بگیرند؛ منتها نه پاپی که ما امروزه می شناسیم و با آن طرف هستیم.

40 سال منتظر مجوز

بلکه سعی می کرد یک موسیقی پاپ فاخر با اشعار و مضامینی که در اجتماع یا تاریخ شکل گرفته اند فراوری کند. البته که همه می دانیم این اتفاق گریزناپذیر است؛ خود کاوه هم یکی از نوابغ موسیقی راک در ایران است اما به دلیل دریافت مجوز، دائماً مجبور می شد آثارش را اصلاح کند و به سمت و سویی ببرد که بتواند برای آنها مجوز بگیرد. اما خوشبختانه کوروش خودش را از تک و تا نینداخت و مثل حبیب خدابیامرز افسرده و گوشه نشین نشد. جای شکرش باقی است که بعد از چندین سال توانست آلبوم ملک جمشید را منتشر کند و اثری از خودش باقی گذاشت و تا جایی که توانست صبوری کرد و وقتی دید مسئولان حاضر به همکاری با او نیستند، آلبومش را در جای دیگری منتشر کرد.

حالا بعد از 15 سال آلبوم ملک جمشید منتشر شده، آلبومی که باید به آن با توجه به استانداردها و نگاهی که ده، پانزده سال پیش در موسیقی وجود داشت نگاه کرد و شنید، نه با گوش و چشم امروز. می توان گفت ملک جمشید ارزش های خاص خودش را دارد که نگاه کوروش یغمایی در اشعارش بسیار نمود داشته؛ چراکه همانطور که می دانیم کوروش روی اشعار بسیار حساس است و مثل خیلی های دیگر با هر شعری، کار فراوری نمی نماید. او دندان روی جگر می گذارد و بعد از این همه سال اثری فراوری می نماید که هر موقع آن را گوش می کنیم از آن لذت می بریم.

سالیان سال موسیقی راک که بیشتر روی اندیشه و احساسات و عواطف بشری انسان ها کار می نماید زیر تلسکوپ بود و اجازه فعالیت نداشت. الان هم که به اصطلاح می تواند فعالیت کند، جلوگیری از انتشار به موقع آثار، آسیب های جبران ناپذیری به خالق آنها می زند. مثلاً اینکه صدادهی و جنس موسیقی در گذر زمان قدیمی می گردد، هرچند که یکی از ویژگی های کار راک این است که تاریخ مصرف ندارد و حداقل اینکه شعرش دنیا شمول و انسانی و ماندگار است. اما از لحاظ جنس صدادهی و سمپل ها، متأسفانه کارها قدیمی می شوند و هنرمند یا باید دوباره آنها را بازسازی کند یا با همان شکل و شمایل منتشر شوند. اما ضرر عمده و اصلی این اتفاق این است که وقتی اثر یک هنرمند منتشر نمی گردد، او سال ها آن را که به مثابه یک بار سنگین می ماند با خود حمل می نماید و این بار سنگین به او اجازه فراوری یک آلبوم جدید نمی دهد که در نتیجه باعث ایجاد افسردگی و رکود در آرتیست می گردد.

امان از سلیقه های شخصی

اینکه به دلیل سلیقه های شخصی اجازه انتشار اثری داده نگردد و هنرمندی که می تواند در یک دوره سنی، شکوفایی طلایی داشته باشد خانه نشین و افسرده گردد، از نظر من هیچ فرقی با جنایت جنگی ندارد. نتیجه هم این می گردد که کسی مثل کوروش یغمایی در یک برهه سی-چهل ساله، تنها می تواند تعداد انگشت شماری آلبوم منتشر کند و این ها فجایعی است که برای امثال ما اتفاق می افتد.

زمانی که برای مجوزهای آلبوم راک به ارشاد می رفتم، یکی از اعضای شورای موسیقی از جلسه بیرون آمد و گفت که موسیقی ام را نمی فهمد. از او خواستم بگوید چه کنم که این موسیقی قابل فهم گردد؟ که در جواب گفت: نمی دانم! با یک امضا یک نفر می خواند: تو رو من، من تو رو... و سوپراستار ایران می گردد و یک نفر از ملک جمشید و شاسوسای سهراب سپهری می خواند و باید سالیان سال خانه نشین و افسرده و درگیر هزاران مشکل روحی، جسمی، مادی و معنوی گردد.

در آخر هم اینکه موسیقی راک احتیاج به هیچ پادشاه و سلطان و مَلکی ندارد، ولی اگر قرار باشد موسیقی راک در ایران سلطانی داشته باشد، سلطان حقیقی آن کوروش یغمایی است.

tafreh.ir: وبلاگ خبری، تحلیلی طفره

namasho.ir: وبلاگ فناوری، گردشگری و مسافرت نماشو

asiaro.ir: آسیا رو: سفر به آسیا، جنوب شرقی آسیا، آسای مرکزی و خاورمیانه

منبع: برترین ها