حال خوب را از یکدیگر دریغ نکنیم - بلاگ پو

همین کلمات با آن لحن سراسر اطمینان و آرامش استاد، آن قدر حالت را خوب می نماید که دوست داری راه بیفتی دور شهر و هر کاری از دستت برمی آید برای شادی دیگران انجام دهی. آنجا که می گوید دعا کن خدا تو را مصدر شادی قرار دهد...انگار کلمات اکسیر می شوند و قلبت را جلا می دهند.

با اردشیر رستمی که این روزها با صحبت هایش در برنامه کتاب باز یکی از صادر نمایندگان و توزیع نمایندگان شادی و حال خوب شده، هم صحبت شدم تا درباره حال خوب برایمان بگوید.

این آخر سالی شاید اتفاقی در دلمان رخ داد و آدمی دیگرگونه شدیم، نه به حرف که در عمل که در حرف همه ما فاعلیم اما در زمان عمل و در روزمر گی های زندگی شاید که نه دلمان خوش باشد و نه حالمان، چه برسد به این که شادی و حال خوب از ما شروع گردد. شاید بهتر باشد اول جوینده باشیم بعد سیراب شویم شاید آن وقت شاد کردن و حال خوب کردن هم بگردد سبک زندگی مان.

قفل درون را باز کن

رستمی، صحبت هایش را با یک نقل قول از یک شاعر دانمارکی شروع می نماید و می گوید: پل راکورت نوشته: به قفل بی فایده خشم می ورزی/ درهای همه زندان ها از درون باز می گردد. اگر ما همه امکانات دنیا را هم داشته باشیم اما از درون به غنا و عمق نرسیده باشیم، امکان شادی را نخواهیم داشت. پس بهتر است دنبال آرامش های خاص خودمان باشیم. به نظرم هر انسانی کهکشانی است که آفتاب و مهتاب و باد و باران خاص خود را دارد. بخشی از آرامش وابسته مادیات است اما معنویت سهم بیشتری در ایجاد این آرامش دارد. مشکل زمانه ما این است که معنویت، عرفان، مهربانی، زیبایی و عشق را نتوانسته امروزی کند. همه اندیشه و تفکر در همه حوزه ها، مراکز آموزشی، معابد و بقیه جاها کلاسیک و قدیمی است. درصورتی که انسان امروز به اندیشه و معرفت امروزی احتیاج دارد. اگر در نحله های تفکری مثلا ادبیات توجه کنیم؛ منظورم در ادبیات همه دنیا، ما رگه هایی از معرفت را پیدا می کنیم که برای انسان حیاتی است و راه زندگی را نشان می دهد اما این اندیشه ها به روز رسانی نشده است. مثلا کتاب تذکره الاولیا برای زندگی امروزی پر از راهکار است اما آنقدر متفکران سراغش نرفته اند که قدیمی شده و نسل جوان تصور می نماید این کتاب به کار زندگی امروزش نمی آید. یا آموزه های مولانا و شمس و بقیه. ما در گذشته مانده ایم و تهی از معرفت شده ایم. آنقدر خودخواهیم که به بچه ها که منشأ شادی اند، به نوجوانان که مبدا ریسک هستند و به جوانان که منبع ایمان و پشتکار و روح زندگی هستند، می گوییم به راه خودت نرو. به من نگاه کن و از روی دست من راستا زندگی ات را ترسیم کن. نه ! دنیا بده بستان است، باید چیزی بدهی تا به تو بهترش را تقدیم کند.

متفکران از زیر بار اندیشه شانه خالی نموده اند

به رستمی می گویم، غصه که همواره بوده و هست دنیا و آدمیزاد بدون غصه نمی گردد اما چه کنیم که این غصه های روزانه تبدیل به رنج مدام نگردد؟ رنجی که فرساینده است؟

می گوید: بخشی از رنج مداوم هم گریزناپذیر است به این دلیل که انسان به دنبال کمال است و تا به آن نقطه نرسد همواره ناراضی است. این رنج و کمال خواهی اگر برای رشد درونی باشد بد نیست، همان رنجی است که باید کنار شادی باشد تا انسان کامل گردد اما وقتی رنج و اندوه را تبدیل به اپیدمی کنیم و آن را ناخواسته و خواسته به دیگران منتقل کنیم، فرساینده است. دیده ای کسانی که به جای عمل کردن و راهی پیدا کردن مدام نق می زنند و آخرش هم کاری نمی نمایند. اینها رنج را فراگیر می نمایند و از دوش خود برداشته بر دوش دیگران می گذارند. کاری که روشنفکران و متفکران امروزی می نمایند. آنها فکر نمی نمایند، اندیشه فراوری نمی نمایند و راهکار پیدا نمی نمایند، برای همین مردم سرگردان، رنجور و غصه دارند. وقتی روشنفکران و متفکران از زیر بار مسؤولیت شانه خالی نمایند، عموم مردم شروع به فکر می نمایند و چون راه و روشش را بلد نیستند، راهی پیدا نمی نمایند و برای همین دل مرده می شوند. مردم هزینه داده اند تا گروهی بفرایند درس بخوانند، راه های اندیشه را بیابند تا برای زندگی راه جدیدی پیدا نمایند اما متفکران سال هاست به رسیدن به شهرت، پول، خوشگذرانی و در اختیار دریافت رسانه دیگر فکر نمی نمایند و مردم را به حال خود رها نموده اند. متفکر باید رنج جامعه را بر دوش بگیرد. او وظیفه دارد زندگی را برای مردم راحت تر کند اما نمی نماید. همچنان که مسؤولان ما نمی نمایند. ریاکاری و فساد در آنها ریشه دوانده است، آنها مردم را تنها گذاشته اند و در چنین شرایطی مردمی که حقشان شادی است، به مردمی دل مرده تبدیل شده اند. عموم مردم کارشان اندیشیدن و راه های عظیم و موثر پیدا کردن نیست اما این وظیفه به دوش آنها گذاشته شده است، برای همین قاطی نموده اند و این خطرناک است. این حق مردم نیست.

شادی مستمر بسازیم

شرایط سخت است، همه می دانیم همه می گوییم. حرف همه ماست، حق هم داریم نباید آن را پنهان یا کتمان کرد اما یک اما دارم من. در شرایطی که از گرانی مواد غذایی می نالیم روزانه در دنیا صد میلیون تن غذا دور ریخته می گردد ! در کنارش این همه آدم شب و روز گرسنه اند، چه شده ما را. این همه حرص و ولع سیری ناپذیر از کجا می آید؟ روزی چند وعده غذا می پزیم چقدر متنوع می خوریم. کمی بایستیم کمی نگاه کنیم. اگر اندازه بخواهیم به همه خواهد رسید. سالی چند دست لباس می خریم، چند جفت کفش. بله پول داری، دوست داری بخری و بپوشی و بخوری و تفریح بروی. اما این سیری ناپذیری در همه چیز، همه چیز را نابود نموده است. حرمت انسانیت از بین رفته. مگر یک خانه برای سکونت در این دنیا کافی نیست ؟ چرا چند خانه می خری در تهران، در شمال، در مشهد و در اصفهان. درش را قفل می کنی که گاهی بروی سفر و در آنجا زندگی کنی. تو که پول داری خب برای سفر برو هتل، بیشتر هم خوش می گذرد. بگذار دیگران هم خانه و سقفی بالای سر داشته باشند. این تفکر نظام سرمایه داری است که همه مردم دنیا را بدبخت نموده و مردم خاورمیانه را بدبخت تر با این همه جنگ و تحریم و بقیه چیزها. جایی خواندم کودک سوری هشت ساله یک روز بی جنگ را تجربه ننموده ! این یعنی چی؟ یعنی زندگی یک نفر نابود شده از همه لحظه که به دنیا آمده. تو را به خدا بس است این همه زیاده روی و حرص و خواستن و خواستن و خواستن. پس کیفیت زندگی چه می گردد؟ در کاخ هایی عظیم زندگی می نمایند اما مدام در آن می گریند. با هواپیمای شخصی سفر می فرایند اما در طول سفر دعوا می نمایند؛ چون زندگی شان کم عمق است چون در درون شان چیزی ندارند که برایشان شادی مستمر فراوری کند. راست گفته سهراب که دلخوشی ها کم نیست. آب دادن به گلدان ، هدیه دادن کلمات به دیگران برای شاد کردن آنها، لبخند به خدا مجانی است، چرا دریغش می کنیم. عشق پولی نیست چرا دریغش می کنیم. حال خوب از درون می جوشد هر چه بیشتر ببخشی بیشتر می گردد، دریغش نکنیم.

طاهره آشیانی - روزنامه نگار / روزنامه خبرنگاران

tafreh.ir: وبلاگ خبری، تحلیلی طفره

namasho.ir: وبلاگ فناوری، گردشگری و مسافرت نماشو

asiaro.ir: آسیا رو: سفر به آسیا، جنوب شرقی آسیا، آسای مرکزی و خاورمیانه